0614637030
info@energea.nl
Wandelen.. je gaat naar buiten.. en naar binnen.. je loopt, je kijkt, je voelt en denkt.. je observeert, je ziét.. je raakt verveeld, je bent verrast.. en wandelt door.. je raakt de aarde, je zakt en veert weer op.. Een blad, straal licht of verre toren, de aandacht getrokken door wat zich spontaan ontvouwt.. lagen mos.. diepere lagen.. vertragen je pas.. herinneren.. mist klaart op.. helder nu.. even met mijn kop boven de wolken.. vol in het licht.. Een stralend gezicht.. het volgende moment denkend, peinsend, het niet weten.. uitzicht weg.. terug op aarde.. stap voor stap.. weer verder.. naar iets nieuws wat zich aandient.. een ongenode gast? Kom binnen.. wie is u? Een geest uit het verleden? Geteletransporteerd weer naar het heden? Contouren van wat was.. Een gevoel, herkenning èn vervreemding.. welkom.. u mag er zijn.. u bent mij en ik ben u.. zijn wij heel of zijn wij deel.. nog een stok en nog een stap.. op zoek naar mijn geheel..
State of mind is fijn.. alleen maar van dorp tot dorp.. eten.. kop koffie.. en lezen over de omgeving, cultuur.. historie.. heerlijk onderdompelen in het lokale.. verder is er niks.. wandelen als nomade als halve wilde.. verstoken van alle overprikkeling.. weg van de snelweg.. ligt mij wel.. links rechts links rechts bepaald het ritme.. niets dan ritme, mijn ademhaling.. de bomen.. het licht.. de vallende bladeren en de eikels op de grond.. knirp knirp doen mijn voeten.. Stokinzet en stap stokinzet en stap.. enzovoorts.. licht zweet op mijn rug en voorhoofd.. t gewicht van mijn rugzak.. pijnlijke linkervoet, blaar.. daar doorheen lopen en weer voorts en openen voor al wat iss..
Plotseling een open plek.. stop! Een lichtstraal op het water.. contrast.. mos.. foto’s maken.. en verder op het pad.. het pad van Pieter.. alles verandert en alles blijft.. ik neem waar en interpreteer door het vizier van mijn geest.. het is fijn, ik ben moe, ik ben blij, opgetogen, verveeld en verdrietig.. laat t drijven laat t stromen.. zw drijven als wolken voorbij.. niet vastpakken.. niet klampen.. laten gaan.. ik BEN dit niet.. ik voel het.. ik heb het.. flarden van verleden.. intens.. net gebeurd.. waar/onwaar.. manifest.. ijl?? Een stroom die nooit stopt.. die mee beweegt met het leven.. plotseling een vogel die weg vliegt.. één vleugelslag weg van de hemel.. vrij.. dartel.. vluchtige vlucht in een blauwe lucht.. bij mij een zucht.. wow! Ik wou dat ik een vogel was..
Opstaan.. watten.. gedroomd.. waarover ook weer? Weg.. verdampt.. droom in droom opgelost.. praktische handelingen.. toeschouwer, actor? Ik ben beide.. veters strikken.. brood smeren.. lippen die bewegen.. geluid maken.. praten.. betekenis? Welke? Resoneert het of is het de routine aan het woord? Doorleeft of pootje geven en kwispelen? Aan mij de keuze.. Rugtas pakken en gaan.. de pas er weer in.. 2 werd 1.. lekker rustig bij mijzelf.. koffie.. trein, bus, bus en back on track.. lekker! De kim waait open.. de mind hongerig en de benen tintelen.. uitgelaten! De wind weer in mijn kop! Jonge hond in gestrekte draf.. wat drijft mij dit te doen? Wat beweegt mij? In het bewegen bewogen, verder nogal onbewogen.. gewoon gaan, gedachten die oplossen en plaats maken voor leegte en ruimte.. weer onderweg.. mmmm
Overal en nergens thuis.. soms binnen thuiskomen.. soms verweesd.. soms met een lach een opening.. welkom geheten door gekrulde mondhoeken.. Een spiegel.. ik word door mijzelf ontvangen en herkend via een willekeurige passant.. een ontmoeting, een praatje wat negens over gaat, maar daarmee zegt het alles.. contact.. warmte, dierlijk met menselijke maat.. wat van mijzelf zie ik in u.. wat krijg ik terug van wat gevoeld moet worden.. wat heb ik in mijzelf via u te doorzien.. wat glijdt af en wat kleeft aan, beklijft? Ga ik het aan of kijk ik weg, zoek ik de versnippering in verstrooiing. ? in prikkels..? Slik ik door of spuug ik uit? Wat valt er te verteren? Buiten zoeken en van binnen vinden.. Via een levenslange omweg de kortste weg te vinden.. het ligt zo voor de hand maar steeds nèt niet binnen handbereik! Tastend, vertwijfeld zoekend, losgelaten, gedesillusioneerd.. dicht, op slot, gekrenkt en boos.. waarom? Breekijzer van leven wrikt mij weer open en vindt mij.. vertedering, hoop! Ja, red mij! Nee, red uzelf.. weer open en stromend.. spannend maar doorleeft.. Jaa, dat leven!
Wat een weelde.. te wandelen in weldaad door het weiland en de heide.. te flaneren door de straten van terra incognito.. verrast te worden door accent of door een uitzicht.. je te verbazen over de leegte van je land.. over de ruimte tussen de wegen en de huizen.. en te lezen tussen regels van het gecultiveerde door.. te ervaren de drijvende partijen in allerlei vormen bovenshoofds.. de geluiden overstemd door de stilte van de paden, die dorp met dorp verbindt.. een oeverloze wereld zonder woorden, zonder stemmen die niet hoeven klinken in de wereld van het zijn.. het rustig aan elkaar verbinden van de paden die er liggen en niet komen van hun plaats.. onwrikbaar in het landschap dat de bedding biedt aan hen die willen verwijlen in het nu.. niet gejaagd door drommen mensen die steeds dromen van nog sneller en steeds beter, over de beste en het mooist.. die voorbij gaan aan de rijkdom die ligt verborgen in het zicht..te vanzelfsprekend en te open voor hen, die aan de wereld zijn verplicht..
Gewoon met trein en bus en ‘hallo’.. Betalen met de euro, kopje DE voor onderweg met een appelpunt. Lekker gewoon doen, is al gek genoeg. Voorzichtige start om de hoek, geen hellend vlak maar recht toe recht aan.. De weg vragen in je eigen taal, geen Babylonische spraakverwarring, maar recht op het doel af. Totdat ik in het bos verdwaal en 5 km omloop, lichte paniek maakt zich van mij meester. Niemand om te vragen.. vertwijfeling.. Google maps, plotseling teruggeworpen op mijn smartphone.. Een reflex, help! Gps en Maps.. De moderne gidsen van een wat gedesoriënteerde en verdwaalde wandelaar.. Vergeet de sterren, zij stralen ’s nachts en spreken een taal die ik niet versta.. De Polynesiërs voeren bij nacht en ontij naar onbekende gebieden en navigeerde met het firmament.. Ik wandel netjes in het licht langs gebaande paden, die mij duiden waar te gaan.. Sjit! Ga ik goed? Waar staat de zon!? Daar, het is nog vroeg, dus dat moet het Oosten zijn.. Ja, ik ga goed.. Oeff.. Stress op de vierkante meter van een baarmoederlijk nomade.. Adem in adem uit en kijk en zie.. De buitenwereld als gekaderd decorum voor een innerlijke tocht. Een pelgrimage die binnen de perken wordt gelopen langs gekende tekens.. Planbare afstanden en gemarkeerde wegen.
De trein raast voort. Tè hard voor mijn gevoel.. Tegennatuurlijk deze snelheid. Momentum opgebouwd met spierkracht dat in een mum van tijd teniet wordt gedaan door de techniek. Terug naar huis. Ik kijk door het treinraam en verlang nu al terug naar de ruimte, de stilte, de leegte.. Het doet iets met een mens om dagen aaneen in de natuur te zijn. Ik sta meer open voor mijn omgeving en ik voel mij blij. Diep van binnen kan ik voelen dat wij hier als homo sapiens sapiens voor gemaakt zijn.. wandelen, veel en ver wandelen.. het lijf past zich aan aan de dagelijkse belasting. Blaren worden eelt, repeterende gedachten maken plaats voor leegte en mijn spieren staan lekker op spanning. Ik voel mijn kracht en vitaliteit toenemen. Een frisse kop in een getraind lijf, wat een rijkdom! De vertraging in het wandelen laat mij anders kijken, indringender, intenser.. alsof ik meer één ben ook met mijn omgeving.. Het ik lost op in deze oceaan van groen, verre horizonten, weidse vlaktes en meanderende kanalen en slootjes. De zich opdringende gedachten lijken ridicuul in deze setting: wat doet het er toe hoe laat het is, wat doet het er toe hoe die boom heet, waarom al die namen voor dingen, al die etiketten?? Ze ZIJN toch gewoon.. waarom moet dat hoofd zich steeds overal mee bemoeien en gedachten produceren.. laat mij lekker.. Een niet aflatende gedachtestroom die mij soms lastig valt, maar plotseling ook weer verstomt door het lopen en alle zintuiglijke indrukken. Mijn geest is soms letterlijk sprakeloos.. door gewaaid en suf gewandeld. Stilte. Jaaa..
